Poszarpane granie, błękitne niebo, płaty śniegu, zielona trawa, roztopowe potoki i kwitnące kwiaty, czyli szwendanie się po Masywie Lauzière. Lauzière jest częścią Alp Graickich i leży we Francji. Najwyższym szczytem masywu jest Grand Pic de la Lauzière mający 2829 m. Jedną z największych atrakcji pasma jest przełęcz Madeleine (Col de la Madeleine), która powinna być dobrze znana wszystkim fanom wyścigu Tour de France.
Większość z Was zastanawia się zapewne, gdzie do licha leżą Góry Olbrzymie? Odpowiedź jest nadzwyczaj prosta: w Sudetach. Jest to jedno z najczęściej odwiedzanych i lubianych pasm w Polsce. Swoją ogromną popularność zawdzięczają najwyższemu szczytowi wznoszącemu się na 1603 m n.p.m. Dominuje on wyraźnie nad otaczającymi go wierzchołkami, przez co jest idealnym punktem widokowym.
Za kołem podbiegunowym, u północno-zachodnich wybrzeży Norwegii, leży archipelag skalistych wysp zwany Lofotami. Wcina się on 112 km w głąb Morza Norweskiego. Na samym czubku Lofotów znajduje się malownicza wioska rybacka, mająca jedną z najkrótszych nazw geograficznych na świecie Å ( Å w języku norweskim oznacza strumyk, rzeczkę lub potok). Lofoty mają bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu. Archipelag składa się z pięciu głównych wysp, na których znajdują się ostre i poszarpane szczyty górskie. Najwyższy punkt Lofotów - szczyt Higravstinden wznosi się na wysokość 1161 m n.p.m. Wyspy porozcinane są wąskimi i niesłychanie głębokimi zatokami morskimi tzw. fiordami.
Celem naszej wyprawy miały być norweskie fiordy, półki skalne, lodowce oraz górskie trekkingi. Niestety pogoda zweryfikowała szybko nasze plany. Postanowiliśmy, że nie będziemy siedzieć w deszczu na południu Norwegii i czekać aż się wypogodzi. W poszukiwaniu słońca ruszyliśmy za koło podbiegunowe na archipelag Lofotów (następny wpis poświęcony będzie właśnie tym wyspom). Teoretycznie pogoda jest tam bardziej stabilna. Na miejscu okazało się jednak, że nie mamy szczęścia, tam również było brzydko. W nie najlepszych nastrojach przejechaliśmy do Szwecji, gdzie szwendaliśmy się po odludziach oraz biwakowaliśmy nad jeziorami.
Relacja z trzydniowego trekkingu w górach Nemercke w
Albanii. Nemërçkë to mało znane pasmo górskie na pograniczu albańsko-greckim.
Góry przybierają postać długiego grzbietu ciągnącego się wzdłuż doliny rzeki
Wjosa. Pozbawione są jakiejkolwiek infrastruktury turystycznej, nie ma również
żadnej mapy tych gór. Przez to, że zbudowane są wapieni, pod koniec lata, w
wyższych partiach gór nie ma w ogóle wody. Wędrując granią musieliśmy cały
zapas wody nosić na plecach.
Naszą gorgańską wyprawę
można podzielić na dwa etapy. Początkowo szwendaliśmy się po niższych i mniej
znanych grzbietach takich jak: Synieczka, Stanimir, czy Jawornik. Spowodowane
było to przede wszystkim brzydką pogodą, ale również i chęcią przeżycia ciekawej
przygody. Turyści zazwyczaj nie zapuszczają się w te fragmenty Gorganów,
dlatego nie ma tam szlaków, a jeśli już są to bardzo słabo oznakowane.
Zazwyczaj wędrowaliśmy drogami do zwózki drewna lub po prostu na przełaj przez
chaszcze i gorgan. Trudno w to uwierzyć, ale nie spotkaliśmy tam żadnego
turysty! Od czasu do czasu trafiliśmy na jakiegoś grzybiarza lub zbieracza
jagód.
Gorgany to niezbyt wysokie pasmo leżące w całości na Ukrainie. Zaliczane są do Beskidów Wschodnich, które z kolei wchodzą w skład Karpat Wschodnich. Tworzy je kilku grzbietów pooddzielanych głębokimi dolinami. Zbudowane są z fliszu karpackiego, czyli naprzemianlegle ułożonych warstw skalnych morskiego pochodzenia. Charakterystyczną cechą gorgańskiego krajobrazu są rozległe rumowiska skalne nazywane lokalnie gorganem lub grehotem. Większość wierzchołków pokryta jest blokami skalnymi różnej wielkości. Słowo „gorgan” pochodzi z języka rumuńskiego i oznacza „kamienie na górze” lub „kamienną górę”.
