Podróże

Bolonia to miasto czerwoną cegłą i dachówką stojące, dlatego często nazywane jest „czerwonym miastem”. Ceglane budynki w centrum tworzą niepowtarzalny klimat. Miasto słynie przede wszystkim z najstarszego uniwersytetu Europie oraz arkad i wież. Można spacerować godzinami po Starym Mieście i być schowanym non stop w cieniu. Jak to możliwe? Dzięki arkadom ciągnącym się nad chodnikami. Ma się wrażenie, że nigdy się nie kończą … ponoć mają łącznie 30 km długości (niektóre źródła podają, że 38 km, a jeszcze inne 53 km)!

Czarnohora to najwyższe pasmo ukraińskie, będące zarazem najwyższą częścią całych Beskidów. Główny grzbiet liczy ok. 40 km i ciągnie się z południowego-wschodu na północny-zachód. Tworzy go 6 szczytów przekraczających ponad 2 tys. metrów wysokości: Hoverla (2061 m) - najwyższy szczyt Ukrainy, Berbeskuł (2037 m), Pop Iwan (2022 m), Pietros (2020 m), Gutin Tomnatyk (2016 m) oraz Rebra (2001 m). Czarnohora została ukształtowana przez lodowce. W jej rzeźbie widoczne są charakterystyczne kotły polodowcowe z jeziorkami na dnie m.in. Jezioro Nieznane. W okresie międzywojennym, głównym grzbietem Czarnohory biegła granica polsko-czechosłowacka.

Zatrzymując się w Lizbonie na kilka dni, warto zarezerwować sobie jeden dzień na odwiedzenie dwóch przyrodniczych atrakcji. Chodzi oczywiście o malowniczy przylądek Cabo da Roca i prawdopodobnie jedną z najładniejszych plaż w Europie - Praia da Ursa. Dojazd do nich z Lizbony jest bardzo łatwy i niedrogi. Nie musimy wynajmować samochodu, dostaniemy się tam bez problemu za pomocą pociągu i autobusu. Wycieczka zajmie nam kilka godzin, także spokojnie zdążymy wrócić z powrotem do Lizbony.

Ojcowski Park Narodowy (OPN) jest najmniejszym polskim parkiem narodowym (pow. 21,46 km²). Utworzono go w 1956 roku. Leży w województwie małopolskim w południowej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej (ok. 16 km od Krakowa). Obejmuje środkową część Doliny Prądnika i fragment Doliny Sąspowskiej wraz z otaczającymi je wzniesieniami. Na terenie parku występują formy krasowe (ostańce, jaskinie, doliny krasowe, wąwozy itp.), które powstały w wyniku procesu krasowienia – woda zawierająca dwutlenek węgla rozpuściła wapienne skały.

Wieś Moszna słynie z zabytkowego pałacu wybudowanego przez niemiecki ród Tiele-Winckler. Obiekt ten powszechnie nazywany jest zamkiem, jednak tak naprawdę nie ma nic z nim wspólnego. Dlaczego? Pałac w Mosznej pełnił wyłącznie funkcję mieszkalną, w przeciwieństwie do zamków, które miały także przeznaczenie obronne (otoczone były murem).  

Rezydencja w Mosznej nie jest, aż tak stara jakby mogło się wydawać. Co prawda jej trzon, czyli środkowa część, to barokowy pałac z połowy XVIII wieku, jednak wschodnią część „zamku” wraz z oranżerią ukończono budować w 1900 r., natomiast zachodnia powstała w latach 1911-1913. Co ciekawe, najmłodszą część wybudowano specjalnie dla cesarza Niemiec Wilhelma II, który kilkukrotnie gościł w tej posiadłości. 

Poradnik o tym, jak zwiedzać Porto. Porto jest drugim co do wielkości miastem Portugalii. Większość zabytków leży w obrębie starego miasta, czyli w dzielnicy Ribieira. Największą atrakcją, a zarazem symbolem miasta jest most Dom Luis I, zaprojektowany przez inżyniera pracującego dla Gustave’a Eiffela. Porto ma bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu. Przez miasto przepływa rzeka Duero tworząc głęboki wąwóz ze stromymi brzegami. Portugalskie kamienice, kościoły, pałace oraz inne budynki ozdobione są płytkami azulejos. Jest to Portugalska tradycja dekorowania budynków ręcznie wytwarzanymi płytkami ceramicznymi. Tworzą malownicze mozaiki i wzory zajmujące ogromne powierzchnie np.: całe ściany, ale także niewielkie kompozycje dekoracyjne składające się z kilku elementów. Porto słynie z niezliczonej ilości kościołów, najsłynniejszym jest Sé Catedral (Katedra w Porto) będąca świątynią obronną o potężnych i wysokich murach.

Poradnik o tym, jak zwiedzać Porto. Porto jest drugim co do wielkości miastem Portugalii. Większość zabytków leży w obrębie starego miasta, czyli w dzielnicy Ribieira. Największą atrakcją, a zarazem symbolem miasta jest most Dom Luis I, zaprojektowany przez inżyniera pracującego dla Gustave’a Eiffela. Porto ma bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu. Przez miasto przepływa rzeka Duero tworząc głęboki wąwóz ze stromymi brzegami. Portugalskie kamienice, kościoły, pałace oraz inne budynki ozdobione są płytkami azulejos. Jest to Portugalska tradycja dekorowania budynków ręcznie wytwarzanymi płytkami ceramicznymi. Tworzą malownicze mozaiki i wzory zajmujące ogromne powierzchnie np.: całe ściany, ale także niewielkie kompozycje dekoracyjne składające się z kilku elementów. Porto słynie z niezliczonej ilości kościołów, najsłynniejszym jest Sé Catedral (Katedra w Porto) będąca świątynią obronną o potężnych i wysokich murach.

Na lodowiec najlepiej wejść bardzo wcześnie rano, gdy jest on jeszcze dobrze zmrożony. Prawdopodobieństwo wpadnięcia do szczeliny jest wówczas mniejsze. Minus jest jednak taki, że szczeliny są mało widoczne. Na lodowcu Monte Rosa byliśmy o godz. 3. Panowała zupełna ciemność. Drogi nie było widać, gdyż spadło ok. 50 cm świeżego śniegu. Musieliśmy ją sami torować. Temperatura również nie rozpieszczała. W połowie drogi na pierwszy przedwierzchołek Dufora (ok. 4500 m) puściły nam nieco nerwy. Byliśmy mało zgranym zespołem, dlatego odwiązaliśmy się od liny. Było to strasznie głupie, ale w tamtym momencie (zmęczenie, adrenalina) wydawało nam się jedynym słusznym rozwiązaniem. 

Wyprawa na Dufourspitze (4634m n.p.m.), czyli trzeci najwyższy szczyt Alp i tym samym Europy. Dufor  leży w Masywie Monte Rosa na pograniczu szwajcarsko-włoskim. Jest to najpotężniejszy masyw całych Alp. Początek wędrówki był dość mozolny i mało ciekawy. Spory fragment trasy pokonaliśmy asfaltową drogą, a następnie lasem.  Po kilku godzinach wędrówki ujrzeliśmy w końcu malowniczo poszarpane granie i to, na co czekaliśmy najbardziej – Matterhorna. Pierwszy obóz założyliśmy nad jeziorem Riffelsee na wysokości ok. 2800 m n.p.m.

Jedna z ciekawszych atrakcji turystycznych Islandii. Obszar geotermalny Hverir znajduje się w północno-wschodniej część Islandii. Tamtejszy krajobraz przypomina scenerię rodem z filmów Sci-Fi. Jadąc jedynką, już z daleka widać unoszące się słupy pary widnej. Ze szczelin w litosferze wydobywa się siarkowodór, który śmierdzi zgniłymi jajami. Kosmiczny pejzaż uzupełniają bulgoczące i kipiące kałuże z gotującym się błotem. Na północ od Hverir leży wulkan Krafla, w kraterze, którego znajduje się błękitne jezioro Viti. 

Patrząc na mapę Islandii z najciekawszymi turystycznie miejscami, ma się wrażenie, że wszystkie największe atrakcje znajdują się w zachodniej części wyspy, a wschód wygląda trochę, jak pustynia. A tymczasem, okazuje się, że obszar Fiordów Wschodnich jest zjawiskowy i co ważne, nie ma tam takich tłumów turystów, jak na zachodzie Islandii. Oczywiście głównym trzonem tego miejsca są głębokie fiordy wcinające się nawet do 30 km w głąb wyspy. Otaczają je mocne zerodowane przez lodowce szczyty.  

Fotorelacja z czerwcowego wypadu na Islandię. Islandia jest obecnie jednym z najpopularniejszych kierunków turystycznych na świecie. Kraj ten słynie z nieskończonej ilości wodospadów. Można tam również zobaczyć lodowce, aktywne wulkany, źródła geotermalne, gejzery, góry, fiordy, przedziwne formacje skalne, wieloryby, maskonury oraz masę innych ciekawych atrakcji. Pogoda jest tam dość kapryśna, jeśli jednak już się na nią trafi, to wrażenia gwarantowane. 

Fotorelacja z szybkiego wypadu na Królową Beskidów, czyli na Babią Górę. Pogoda dopisała ... słońce świeciło, było dużo ubitego śniegu i do tego super przejrzystość, dzięki czemu można było podziwiać panoramę Tatr. 

Poszarpane granie, błękitne niebo, płaty śniegu, zielona trawa, roztopowe potoki i kwitnące kwiaty, czyli szwendanie się po Masywie Lauzière. Lauzière jest częścią Alp Graickich i leży we Francji. Najwyższym szczytem masywu jest Grand Pic de la Lauzière mający 2829 m. Jedną z największych atrakcji pasma jest przełęcz Madeleine (Col de la Madeleine), która powinna być dobrze znana wszystkim fanom wyścigu Tour de France. 

Większość z Was zastanawia się zapewne, gdzie do licha leżą Góry Olbrzymie? Odpowiedź jest nadzwyczaj prosta: w Sudetach. Jest to jedno z najczęściej odwiedzanych i lubianych pasm w Polsce. Swoją ogromną popularność zawdzięczają najwyższemu szczytowi wznoszącemu się na 1603 m n.p.m. Dominuje on wyraźnie nad otaczającymi go wierzchołkami, przez co jest idealnym punktem widokowym.

Za kołem podbiegunowym, u północno-zachodnich wybrzeży Norwegii, leży archipelag skalistych wysp zwany Lofotami. Wcina się on 112 km w głąb Morza Norweskiego. Na samym czubku Lofotów znajduje się malownicza wioska rybacka, mająca jedną z najkrótszych nazw geograficznych na świecie Å ( Å w języku norweskim oznacza strumyk, rzeczkę lub potok). Lofoty mają bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu. Archipelag składa się z pięciu głównych wysp, na których znajdują się ostre i poszarpane szczyty górskie. Najwyższy punkt Lofotów - szczyt Higravstinden wznosi się na wysokość 1161 m n.p.m. Wyspy porozcinane są wąskimi i niesłychanie głębokimi zatokami morskimi tzw. fiordami.

Celem naszej wyprawy miały być norweskie fiordy, półki skalne, lodowce oraz górskie trekkingi. Niestety pogoda zweryfikowała szybko nasze plany. Postanowiliśmy, że nie będziemy siedzieć w deszczu na południu Norwegii i czekać aż się wypogodzi. W poszukiwaniu słońca ruszyliśmy za koło podbiegunowe na archipelag Lofotów (następny wpis poświęcony będzie właśnie tym wyspom). Teoretycznie pogoda jest tam bardziej stabilna. Na miejscu okazało się jednak, że nie mamy szczęścia, tam również było brzydko. W nie najlepszych nastrojach przejechaliśmy do Szwecji, gdzie szwendaliśmy się po odludziach oraz biwakowaliśmy nad jeziorami.

Relacja z trzydniowego trekkingu w górach Nemercke w Albanii. Nemërçkë to mało znane pasmo górskie na pograniczu albańsko-greckim. Góry przybierają postać długiego grzbietu ciągnącego się wzdłuż doliny rzeki Wjosa. Pozbawione są jakiejkolwiek infrastruktury turystycznej, nie ma również żadnej mapy tych gór. Przez to, że zbudowane są wapieni, pod koniec lata, w wyższych partiach gór nie ma w ogóle wody. Wędrując granią musieliśmy cały zapas wody nosić na plecach.     

Naszą gorgańską wyprawę można podzielić na dwa etapy. Początkowo szwendaliśmy się po niższych i mniej znanych grzbietach takich jak: Synieczka, Stanimir, czy Jawornik. Spowodowane było to przede wszystkim brzydką pogodą, ale również i chęcią przeżycia ciekawej przygody. Turyści zazwyczaj nie zapuszczają się w te fragmenty Gorganów, dlatego nie ma tam szlaków, a jeśli już są to bardzo słabo oznakowane. Zazwyczaj wędrowaliśmy drogami do zwózki drewna lub po prostu na przełaj przez chaszcze i gorgan. Trudno w to uwierzyć, ale nie spotkaliśmy tam żadnego turysty! Od czasu do czasu trafiliśmy na jakiegoś grzybiarza lub zbieracza jagód.

Gorgany to niezbyt wysokie pasmo leżące w całości na Ukrainie. Zaliczane są do Beskidów Wschodnich, które z kolei wchodzą w skład Karpat Wschodnich. Tworzy je kilku grzbietów pooddzielanych głębokimi dolinami. Zbudowane są z fliszu karpackiego, czyli naprzemianlegle ułożonych warstw skalnych morskiego pochodzenia. Charakterystyczną cechą gorgańskiego krajobrazu są rozległe rumowiska skalne nazywane lokalnie gorganem lub grehotem. Większość wierzchołków pokryta jest blokami skalnymi różnej wielkości. Słowo „gorgan” pochodzi z języka rumuńskiego i oznacza „kamienie na górze” lub „kamienną górę”.