Podróże

Jeśli chcecie spędzić aktywne wakacje na łonie natury wydając przy tym, jak najmniej pieniędzy, to zdecydowanie pomyślcie o spacerze wzdłuż polskiego wybrzeża. Linię brzegową potraktujcie jako szlak długodystansowy, którego długość dostosowuje się do waszych potrzeb. My zdecydowaliśmy się na wędrówkę z Kołobrzegu do Władysławowa, czyli dystans ok. 220 km. Był to mój drugi bałtycki trekking, kilka lat wcześniej udało mi się pokonać fragment ze Świnoujścia na Hel, czyli ok. 350 km.

Przed przyjazdem do Tajlandii zupełnie inaczej wyobrażałem sobie Sukhotahi i Ayutthayę. Sądziłem, że ruiny pierwszych tajskich stolic leżą w znacznej odległości od cywilizacji, w otoczeniu bujnej i dzikiej roślinności, niczym zaginione miasta rodem z filmów o Indianie Jonesie. Oczywiście były to tylko moje wyimaginowane marzenia. W rzeczywistości, zarówno ruiny Sukhothai, jak i Ayutthayi, są zadbanymi parkami miejskimi z gęstą siecią alejek i ogromną ilością ruin z czerwonej cegły. Sukhothai i Ayutthaya są do siebie podobne, jednak jeśli miałbym wskazać faworyta, to byłaby to Ayutthaya. Dlaczego? Tamtejsze ruiny są bardziej różnorodne. Mimo to, zachęcam Was do odwiedzenia obu tych miejsc i poznania ich historii. Jadąc z Bangkoku na północ Tajlandii do Chiang Mai (lub w przeciwnym kierunku, z Chiang Mai do Bangkoku), warto zatrzymać się w Sukhothai i Ayutthayi choćby na kilka godzin.

Krabi to prowincja w południowej części Tajlandii leżąca nad Morzem Andamańskim. Jej stolicą jest miasto Krabi - duży węzeł komunikacyjny i przesiadkowy z dobrze rozbudowaną siecią połączeń autokarowych. W mieście znajduje się międzynarodowy port lotniczy. Bilety lotnicze do Krabi są często znacznie tańsze niż do Bangkoku (za podwózkę z lotniska do centrum Krabi zapłacimy 90 THB, czyli ok. 11 zł). Turyści przyjeżdżają tu głównie dla plaż i egzotycznych wysepek leżących u wybrzeży prowincji. Miasto pod względem urbanistycznym nie należy do najpiękniejszych, ale w jego okolicy znajduje się kilka ciekawych miejsc. Lądowa część Krabi może i nie zachwyca, ale mówienie, że nic tam nie ma jest mocno naciągane.

Wybierając się do Tajlandii wiele osób odradzało mi wyspy Ko Phi Phi ... bo dużo turystów, bo straszna komercja, bo imprezy, bo nic tam nie ma. Oczywiście nie posłuchałem i postanowiłem zobaczyć je na własne oczy. Po powrocie jestem pewien, że moja noga drugi raz już tam nie postanie. Swojej decyzji jednak nie żałuję, gdyż ciekawość jest tym, co napędza nas do działania. Czy polecam odwiedzenie Ko Phi Phi? Tak i nie. Jeśli lubicie tłok i imprezy do rana, a głównym celem Waszej podróży jest leżenie plackiem na plaży i opalanie się w 40-stopniowym upale, to tak. Natomiast, jeśli preferujecie mniej komercyjne miejsca, w których można odpocząć w ciszy i otoczeniu dzikiej natury, to nie. Ja zdecydowanie należę do tej drugiej grupy :) Dla obrony wysp Ko Phi Phi dodam, że są one bardzo atrakcyjnym miejscem pod względem przyrodniczym i geograficznym, ale niestety zrujnował je przemysł turystyczny.

O co w tym chodzi? W nocy z niedzieli na poniedziałek płyniemy promem z Gdyni do Karlskrony. W Szwecji jesteśmy nad ranem. Na miejscu wytyczono kilka tras rowerowych – najkrótsza ma 35 km, a najdłuższa ponad 100 km. Wybieramy jedną z nich i jedziemy całym peletonem za przewodnikiem, albo samemu swoim tempem. Jeśli ktoś ma ochotę, może również opracować własną wycieczkę, albo spędzić dzień w Karlskronie.

Spośród wszystkich rumuńskich pasm, góry Parang pod względem wysokości ustępują jedynie Fogaraszą. Zwiedzanie masywu rozpoczęliśmy od wschodnich peryferii. Szczyty w tej części są dużo niższe niż w centralnym Parangu oraz mają kopulaste kształty (np.: Micaia, Galbenul). Fragment ten przypomina przez to Góry Capatanii. Wiele osób myśli, że wschodnia granica Gór Parang przebiega przez przełęcz Urdele. Jest to oczywiście nieprawda, gdyż pasmo to ciągnie się dalej na wschód, aż do przełęczy Curmătura Olteţului (granica z Capatanii).

Bolonia to miasto czerwoną cegłą i dachówką stojące, dlatego często nazywane jest „czerwonym miastem”. Ceglane budynki w centrum tworzą niepowtarzalny klimat. Miasto słynie przede wszystkim z najstarszego uniwersytetu Europie oraz arkad i wież. Można spacerować godzinami po Starym Mieście i być schowanym non stop w cieniu. Jak to możliwe? Dzięki arkadom ciągnącym się nad chodnikami. Ma się wrażenie, że nigdy się nie kończą … ponoć mają łącznie 30 km długości (niektóre źródła podają, że 38 km, a jeszcze inne 53 km)!

Czarnohora to najwyższe pasmo ukraińskie, będące zarazem najwyższą częścią całych Beskidów. Główny grzbiet liczy ok. 40 km i ciągnie się z południowego-wschodu na północny-zachód. Tworzy go 6 szczytów przekraczających ponad 2 tys. metrów wysokości: Hoverla (2061 m) - najwyższy szczyt Ukrainy, Berbeskuł (2037 m), Pop Iwan (2022 m), Pietros (2020 m), Gutin Tomnatyk (2016 m) oraz Rebra (2001 m). Czarnohora została ukształtowana przez lodowce. W jej rzeźbie widoczne są charakterystyczne kotły polodowcowe z jeziorkami na dnie m.in. Jezioro Nieznane. W okresie międzywojennym, głównym grzbietem Czarnohory biegła granica polsko-czechosłowacka.

Zatrzymując się w Lizbonie na kilka dni, warto zarezerwować sobie jeden dzień na odwiedzenie dwóch przyrodniczych atrakcji. Chodzi oczywiście o malowniczy przylądek Cabo da Roca i prawdopodobnie jedną z najładniejszych plaż w Europie - Praia da Ursa. Dojazd do nich z Lizbony jest bardzo łatwy i niedrogi. Nie musimy wynajmować samochodu, dostaniemy się tam bez problemu za pomocą pociągu i autobusu. Wycieczka zajmie nam kilka godzin, także spokojnie zdążymy wrócić z powrotem do Lizbony.

Ojcowski Park Narodowy (OPN) jest najmniejszym polskim parkiem narodowym (pow. 21,46 km²). Utworzono go w 1956 roku. Leży w województwie małopolskim w południowej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej (ok. 16 km od Krakowa). Obejmuje środkową część Doliny Prądnika i fragment Doliny Sąspowskiej wraz z otaczającymi je wzniesieniami. Na terenie parku występują formy krasowe (ostańce, jaskinie, doliny krasowe, wąwozy itp.), które powstały w wyniku procesu krasowienia – woda zawierająca dwutlenek węgla rozpuściła wapienne skały.

Wieś Moszna słynie z zabytkowego pałacu wybudowanego przez niemiecki ród Tiele-Winckler. Obiekt ten powszechnie nazywany jest zamkiem, jednak tak naprawdę nie ma nic z nim wspólnego. Dlaczego? Pałac w Mosznej pełnił wyłącznie funkcję mieszkalną, w przeciwieństwie do zamków, które miały także przeznaczenie obronne (otoczone były murem).  

Rezydencja w Mosznej nie jest, aż tak stara jakby mogło się wydawać. Co prawda jej trzon, czyli środkowa część, to barokowy pałac z połowy XVIII wieku, jednak wschodnią część „zamku” wraz z oranżerią ukończono budować w 1900 r., natomiast zachodnia powstała w latach 1911-1913. Co ciekawe, najmłodszą część wybudowano specjalnie dla cesarza Niemiec Wilhelma II, który kilkukrotnie gościł w tej posiadłości. 

Poradnik o tym, jak zwiedzać Porto. Porto jest drugim co do wielkości miastem Portugalii. Większość zabytków leży w obrębie starego miasta, czyli w dzielnicy Ribieira. Największą atrakcją, a zarazem symbolem miasta jest most Dom Luis I, zaprojektowany przez inżyniera pracującego dla Gustave’a Eiffela. Porto ma bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu. Przez miasto przepływa rzeka Duero tworząc głęboki wąwóz ze stromymi brzegami. Portugalskie kamienice, kościoły, pałace oraz inne budynki ozdobione są płytkami azulejos. Jest to Portugalska tradycja dekorowania budynków ręcznie wytwarzanymi płytkami ceramicznymi. Tworzą malownicze mozaiki i wzory zajmujące ogromne powierzchnie np.: całe ściany, ale także niewielkie kompozycje dekoracyjne składające się z kilku elementów. Porto słynie z niezliczonej ilości kościołów, najsłynniejszym jest Sé Catedral (Katedra w Porto) będąca świątynią obronną o potężnych i wysokich murach.

Poradnik o tym, jak zwiedzać Porto. Porto jest drugim co do wielkości miastem Portugalii. Większość zabytków leży w obrębie starego miasta, czyli w dzielnicy Ribieira. Największą atrakcją, a zarazem symbolem miasta jest most Dom Luis I, zaprojektowany przez inżyniera pracującego dla Gustave’a Eiffela. Porto ma bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu. Przez miasto przepływa rzeka Duero tworząc głęboki wąwóz ze stromymi brzegami. Portugalskie kamienice, kościoły, pałace oraz inne budynki ozdobione są płytkami azulejos. Jest to Portugalska tradycja dekorowania budynków ręcznie wytwarzanymi płytkami ceramicznymi. Tworzą malownicze mozaiki i wzory zajmujące ogromne powierzchnie np.: całe ściany, ale także niewielkie kompozycje dekoracyjne składające się z kilku elementów. Porto słynie z niezliczonej ilości kościołów, najsłynniejszym jest Sé Catedral (Katedra w Porto) będąca świątynią obronną o potężnych i wysokich murach.

Na lodowiec najlepiej wejść bardzo wcześnie rano, gdy jest on jeszcze dobrze zmrożony. Prawdopodobieństwo wpadnięcia do szczeliny jest wówczas mniejsze. Minus jest jednak taki, że szczeliny są mało widoczne. Na lodowcu Monte Rosa byliśmy o godz. 3. Panowała zupełna ciemność. Drogi nie było widać, gdyż spadło ok. 50 cm świeżego śniegu. Musieliśmy ją sami torować. Temperatura również nie rozpieszczała. W połowie drogi na pierwszy przedwierzchołek Dufora (ok. 4500 m) puściły nam nieco nerwy. Byliśmy mało zgranym zespołem, dlatego odwiązaliśmy się od liny. Było to strasznie głupie, ale w tamtym momencie (zmęczenie, adrenalina) wydawało nam się jedynym słusznym rozwiązaniem. 

Wyprawa na Dufourspitze (4634m n.p.m.), czyli trzeci najwyższy szczyt Alp i tym samym Europy. Dufor  leży w Masywie Monte Rosa na pograniczu szwajcarsko-włoskim. Jest to najpotężniejszy masyw całych Alp. Początek wędrówki był dość mozolny i mało ciekawy. Spory fragment trasy pokonaliśmy asfaltową drogą, a następnie lasem.  Po kilku godzinach wędrówki ujrzeliśmy w końcu malowniczo poszarpane granie i to, na co czekaliśmy najbardziej – Matterhorna. Pierwszy obóz założyliśmy nad jeziorem Riffelsee na wysokości ok. 2800 m n.p.m.

Jedna z ciekawszych atrakcji turystycznych Islandii. Obszar geotermalny Hverir znajduje się w północno-wschodniej część Islandii. Tamtejszy krajobraz przypomina scenerię rodem z filmów Sci-Fi. Jadąc jedynką, już z daleka widać unoszące się słupy pary widnej. Ze szczelin w litosferze wydobywa się siarkowodór, który śmierdzi zgniłymi jajami. Kosmiczny pejzaż uzupełniają bulgoczące i kipiące kałuże z gotującym się błotem. Na północ od Hverir leży wulkan Krafla, w kraterze, którego znajduje się błękitne jezioro Viti. 

Patrząc na mapę Islandii z najciekawszymi turystycznie miejscami, ma się wrażenie, że wszystkie największe atrakcje znajdują się w zachodniej części wyspy, a wschód wygląda trochę, jak pustynia. A tymczasem, okazuje się, że obszar Fiordów Wschodnich jest zjawiskowy i co ważne, nie ma tam takich tłumów turystów, jak na zachodzie Islandii. Oczywiście głównym trzonem tego miejsca są głębokie fiordy wcinające się nawet do 30 km w głąb wyspy. Otaczają je mocne zerodowane przez lodowce szczyty.  

Fotorelacja z czerwcowego wypadu na Islandię. Islandia jest obecnie jednym z najpopularniejszych kierunków turystycznych na świecie. Kraj ten słynie z nieskończonej ilości wodospadów. Można tam również zobaczyć lodowce, aktywne wulkany, źródła geotermalne, gejzery, góry, fiordy, przedziwne formacje skalne, wieloryby, maskonury oraz masę innych ciekawych atrakcji. Pogoda jest tam dość kapryśna, jeśli jednak już się na nią trafi, to wrażenia gwarantowane.